Wypracowany w latach sześćdziesiątych system ćwiczeń ma zastosowanie we wspomaganiu prawidłowego rozwoju dzieci i korygowaniu jego zaburzeń. Główna idea metody wyraża się w stwierdzeniu, że posługiwanie się ruchem jest narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju. 

Celami głównymi stosowania metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne jest: 

• kształtowanie świadomości własnego ciała, 
• kształtowanie świadomości przestrzeni, 
• ćwiczenie relacji z drugą osobą, 
• nauka współdziałania,
• wyrażanie własnej ekspresji.

Ćwiczenia wspomagające rozwój dziecka stosowane w metodzie to:

1. Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała. Celem tej kategorii ruchu jest poznanie własnego ciała i kontrola nad jego ruchami, co prowadzi do ukształtowania się własnej tożsamości, wyodrębnienia własnego „ja” z otoczenia. 

2. Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu. Ruch ten ma na celu wykształcenie orientacji w przestrzeni by na tej podstawie mógł się wytworzyć związek między człowiekiem i tym, co go otacza. 

3. Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą. Ta kategoria ruchu sprzyja wytworzeniu się zaufania do drugiego człowieka i na tej podstawie budowania związku z drugim człowiekiem. Ze względu na typ ruchu klasyfikuje się go na trzy grupy: 

• ruch „z” - to ćwiczenia ruchowe, w których jeden z partnerów jest bierny, drągi zaś aktywny i opiekuńczy względem niego. W pierwszej fazie ćwiczeń ruchowych „z” buduje się wzajemne zaufanie i zrozumienie przy pełnieniu odmiennych, uzupełniających się ról,
• ruch „przeciwko” - to zabawy w mocowanie, siłowanie się dające możliwość radzenia sobie w sytuacjach konfliktu, uświadomienia swoich emocji. Świadomość ta pozwala kontrolować emocje i zachowania niepożądane
• ruch „razem” - to ćwiczenia ruchowe, które wymagają jednakowego zaangażowania partnerów. Ćwiczenia te prowadzą do wytworzenia harmonii i równowagi. Udział w nich wymaga wzajemnego zaufania, zrozumienia, współpracy i równego wkładu wysiłku fizycznego.

4. Ruch prowadzący do współdziałania w grupie. Celem ćwiczeń grupowych jest zaangażowanie wszystkich uczestników w aktywność ruchową we współdziałaniu z sobą.

5. Ruch kreatywny. Cechami charakterystycznymi tego typu ruchu jest spontaniczność, kreatywność, swoboda. Przykładem tego ruchu jest taniec, szczególnie taki, który nie opiera się na ustalonych krokach tanecznych lecz na pełnej swobodzie. Prowadzi on do zyskania możliwości twórczego wyrażania siebie.

Poprzez ruch wykorzystywany w metodzie Weroniki Sherborne dziecko:

• poznaje własne ciało, 
• poznaje przestrzeń wokół siebie,
• zdobywa pewność siebie,
• zdobywa poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu,
• nawiązuje kontakt,
• uczy się współpracy z partnerem (rówieśnikiem lub osobą, z którą jest w parze) i grupą,
• zyskuje zaufanie do partnera i grupy.